Yalnızlık Manifestosu

HPV ile birlikte cinsel hayatımın sonuna gelmiş bulunuyoruz. Bende film izlemek isteyen arkadaşlarıma bahane uydurmaktan yorgun düştüm. Yok il dışındayım, yok covid oldum, yok grip oldum, lazere gittim, evi su bastı derken artık uyduracak bahane de kalmadı. Zaten beni de aramaz oldular. Kendimi takımdan ayrı düz koşu yapan futbolcu gibi hissetmeye başladım. Git gide içime kapanıyorum. Sözlerime bir şiirle son vermek istiyorum;


Cumartesi geceleri evinde oturan
O ezik ve yalnız insan ben miyim,
Nerde o günler, o şevk, o heyecan,
Bu asık suratlı adam ben değilim..

Bu başlığı üç yıl önce başkası açmış, bende bu başlık altında biraz içimi dökmek istedim..
Bu durum her ne kadar herkesin başına gelebilen durum olsa da insan kendine bir şey olmaz diye düşünürken oluyor. Tabii ki geçici süreç ve çok yıpratıcı. Hayatımda ayakta kalmanın güçlüğünü iliklerime kadar hissettiğim günlerdeyim. Yaralarım yüzünden yataktan çıkıp yürüyemiyorum. Yaralarıma atıyorum suçu ama depresyon kadar aksi, lanet, içinden çıkılmayan kara delik yok gibi.
Bu sitede aynı hisseden bir sürü kadın var biliyorum. Bazı insanlara bakıyorum şanslılar, yanlarında destek olan birileri var. Birbirini suçlayıp terk etmek yerine sırt sırta verip, birbirine destek olanlar. şanslı insanlarsınız, keşke bende bu kadar şanslı olabilseydim..
Belki yıllar sonra üzüldüğüme değmeyecek, çocuklarımı severken bu günler aklıma bile gelmeyecek ama bütün hatalarına rağmen onlara destek olacağım. Başkalarının sevgilerine belki ihtiyaçları bile kalmayacak.
Umarım dünyada yıllardır inandığım karma vardır.. Arkasına bile bakmadan gidenlere verdiğim sevginin karşılığını alırım. Karşılıklı sevgi istek değil, ihtiyaçtır :,)